یا صاحب الزمان ادرکنی

 

 

 

 

آمد بهار و بى گل رويت بهار نيست

 

باد صبا مباد چو پيغام يار نيست

 

بى روى گلعذار، مخوانم به لاله زار

 

بى گل نواى بلبل و شور هزار نيست

 

بى سرو قد يار چه حاجت به جويبار

 

ما را سرشك ديده كم از جويبار نيست

 

بى چنين زلف دوست نه هر حلقه اى نكوست

 

تارى ز طره اش به ختا و تتار نيست

 

بزمى كه نيست شاهد من، شمع انجمن

 

گر گلشن بهشت بود سازگار نيست

 

گمنام دهر گردد و ويران شود به قهر

 

شهرى كه شاه عشق در او شهريار نيست

 

اى سرو معتدل كه به ميزان عدل و داد

 

سروى به اعتدال تو در روزگار نيست

 

اى نخل طور نور كه در عرصه ظهور

 

جز شعله رخ تو نمايان ز نار نيست

 

مصباح بزم انس به مشكلات قرب قدس

 

حقّا كه جز تجلى حسن نگار نيست

 

اى قبله عقول كه اهل قبول را 

جز كعبه تو ملتزم و مستجار نيست

 

امروز در قلمرو توحيد سكّه زن 

غير از تو اى شهنشه والا تبار نيست

 

در تشئه تجرد و اقليم كن فكان

 

جز عنصر لطيف تو، فرمان گزار نيست

 

جز نام دلرباى تو از شرق تا به غرب

 

زينت فزاى دفتر ليل و نهار نيست

 

در صفحه صحيفه هستى به راست 

جز خط و خال حسن تو را اعتبار نيست

 

و اندر محيط دايره علم و معرفت

 

جز نقطه بسيط دهانت مدار نيست

 

با يكّه تاز عزم تو زانو دو ته كند

 

اين توسن سپهر كه هيچش قرار نيست

 

اى صبح روشن از افق معدلت درآى 

ما را زياده طاقت اين شام تار نيست

 

ما را ز قلزم فتن آخر الزمان 

جز ساحل عنايت و لطفنت كنار نيست

 

در كام دوستان تو اى خضر رهنما 

آب حيات جز لبت خوشگوار نيست

 

اى طاق ابروى توت مرا قبله نياز 

از يك اشاره اى كه مشير و مشار نيست

 

غير از طواف كوى تو اى كعبه مراد

 

هيچ آرزو در اين دل اميدوار نيست

 

غير از حديث عشق تو اى ليلى قدم

 

مجنون حسن روى تو را كار و بار نيست

 

شور شراب لم يزلى در سر است و بس

جز مست باده ازلى هوشيار نيست